Home Sweet Home

Op een mooie herfstmiddag zit er een fraaie doffer op het randje van het balkon, Hij scharrelt eens heen, hij scharrelt eens weer. Een mooie duif, dat zie ik gelijk. Er zitten wel eens vaker vogels op dat randje, maar die gaan doorgaans altijd gelijk weer ergens anders heen. Maar deze duif niet: hij blijft rustig zitten. Het lijkt wel of-tie zit uit te rusten.

's Avonds zit-ie er nog. Zou dat beestje geen dorst hebben? En honger? Ik zet voor de zekerheid een bakje water neer. Wanneer ik de balkondeur open doe, vliegt de duif niet weg. En als ik weer naar binnen ga, zie ik dat hij direct begint te drinken. Ik blijf even kijken. Het is een mooie vogel, met veel kleurtjes en leuke kraaloogjes. Opeens valt het me op dat hij een ringetje om zijn pootje draagt. Het is kennelijk een postduif! Nou, dan kan-ie de weg naar huis zelf wel vinden, toch?

De volgende morgen is de duif er nog steeds. Zijn gedrag klopt toch niet met hoe ik me de werking van een postduif voorstel. Ik stap langzaam op hem toe en pak hem bij zijn lurven. Het beestje laat het allemaal gebeuren. Met moeite kan ik ontcijferen wat er op het ringetje staat. Ik schrijf de cijfertjes op een briefje en vraag me af hoe ik erachter kan komen wie de eigenaar is. Zou het internet geen uitkomst bieden?

Dat blijkt prima te lukken: met slechts enkele klikken heb ik het gevonden. De postduif woont in Amsterdam en de naam van de eigenaar staat erbij. Met telefoonnummer. Ik ruik een kans: als dit een goede postduif is, dan heeft die man er waarschijnlijk best wel wat voor over om zijn "kampioen" terug te krijgen. Ik bel hem op en vertel mijn verhaal. De duivenmelker aan de andere kant van de lijn klinkt geïnteresseerd. Ja, als dat en dat het nummer van het ringetje is dan kan dat zijn duif wel eens zijn. En waar ik woon en zo, vraagt-ie. Ik bied aan om de duif voor € 50,00 bij hem in Amsterdam te komen brengen. Lijkt me namelijk wel een goede prijs: ik heb wel eens gehoord dat sommige duiven honderden, misschien wel duizenden euro's waard zijn, maar je moet natuurlijk niet je hand overspelen.

De duivenmelker begint te lachen. Nee, dat zag hij niet zitten. Wat ik wel dacht? Nee, een duif die onderweg ergens gaat uitrusten en dan geen zin meer heeft om door te vliegen, daar had-ie niet echt veel interesse meer in. Dat zou nooit meer wat worden. Hij wenst me veel geluk met mijn duif en hangt schaterlachend de telefoon op.

Jammer. Zou toch een leuk extraatje zijn geweest. Ik haat duivenmelkers.