De dubbele zelfvernietiging
De E3-prijs
Iedere erelijst van een wielerwedstrijd vertoont zijn merkwaardigheden. Eddy Merckx die op elf edities zeven keer Milaan-Sanremo wint. Walter Godefroot die met een tussenperiode van tien jaar twee keer zegeviert in de Ronde van Vlaanderen. De winnaarslijst van de E3-Prijs in Harelbeke is een waar pantheon van wielergrootheden. Maar, naast het jaar 1972 staat echter plots: 1. Hubert Hutsebaut; 2. Eddy Merckx; 3. Walter Godefroot. Wie in godsnaam was deze Hutsebaut die de goden van die tijd voor schut zette?
Hubert Hutsebaut
In 1972 heerste Eddy Merckx, bijgenaamd De Kannibaal. Hij won. Waar hij startte won hij, zou je kunnen zeggen. En Walter Godefroot was één van de weinigen die zich daar niet op voorhand bij neerlegde. In de finale van de E3-prijs van dat jaar zaten ze samen in de kopgroep. Drie man vooruit: Merckx, Godefroot en ene Hubert Hutsebaut. Voorsprong op de rest is groot, het zal gaan tussen Eddy en Walter. Want die Hutsebaut kan er helemaal niks van natuurlijk. Die finale zal de wielergeschiedenis ingaan als hét klassieke voorbeeld van het thema van de dubbele zelfvernietiging. Merckx wil winnen, Godefroot wil winnen. En geen van beiden wil voor de ander rijden. De grote mannen letten alleen op elkaar. In de laatste kilometers zakt het tempo. Merckx vreest de sprint van Godefroot, Godefroot vreest de sprint van Merckx. Het tempo zakt nog meer. Hubert hangt in het laatste wiel en begrijpt er helemaal niets van. Met zijn laatste krachten perst hij er een demarrage uit. Merckx kijkt naar Godefroot, Godefroot kijkt naar Merckx, geen van beiden wil voor de ander rijden. Hutsebaut gooit alles eruit wat hij heeft, de finish komt al dichtbij. Terwijl Merckx en Godefroot in de luwte van een haag publiek in elkaars ogen verdrinken, rijdt Hutsebaut midden op de weg, dwars door de wind. Hij blijft vooruit en wint. Op de finishfoto zien we een verbijsterde Merckx in zijn regenboogtrui, twee lengten achter. En Hutsebaut, uit ongeloof of uit angst dat hij bij een dergelijke snelheid met losse handen uit balans zal raken, juicht maar met één arm. "Ze waren vergeten met mij te klappen'', zou hij later verklaren.
Reacties