Zwaar op de maag

De PvdA en het coalitieakkoord

De onderhandelingen tussen CDA, PvdA en de ChristenUnie mogen dan hebben geleid tot een akkoord, er blijken toch minstens twee afspraken te zijn gemaakt die de PvdA toch wel zwaar op de maag blijken te liggen. Dat zijn Irak en het homohuwelijk.

Over beide "dossiers", zoals dat in het Haagse jargon wordt genoemd, had de vorige PvdA-fractie een uitgesproken standpunt. Dat Irak-onderzoek moest er komen, en aan het homohuwelijk mag niet worden getornd. En in de coalitiebesprekingen is de PvdA ermee akkoord gegaan dat dat onderzoek er niet komt en dat ambtenaren van de burgerlijke stand met gewetensbezwaren zouden moeten kunnen weigeren om homo's in de echt te verbinden.

Zo gaat dat met onderhandelen: hier win je wat, daar verlies je wat. Je kan immers niet alles hebben. Nu blijken er ineens overal PvdA-ers rond te lopen die vinden dat die gemaakte afspraken alleen gelden voor de Tweede Kamerfractie, en dat bijvoorbeeld Gemeenteraadsleden en leden van het Europees Parlement hierin een "eigen verantwoordelijkheid" hebben. Ik word daar een beetje moe van.

Ik snap dat mensen een beetje moeten slikken als er een voor hen teleurstellende afspraak ligt. Dat is inderdaad balen. Maar als je met z'n allen, ondanks de bezwaren op onderdelen, 'ja' hebt gezegd tegen het akkoord, en dat heeft de PvdA op een speciaal congres, dan moet je niet blijven zeuren. Ga liever enthousiast aan de slag om de doelstellingen van dat akkoord te realiseren, samen met je partners. En blijf niet simpen.

Het lijkt alsof de PvdA zwelgt in de oppositierol. Diep in hun hart willen veel PvdA-ers helemaal niet besturen. Als dat niet verandert, dan kan dat een self-fulfilling prophecy worden. Dan valt er straks helemaal niets meer te besturen en zal de partij zoveel aanhang verliezen dat ze als vanzelf in de comfortabele positie van Groen Links en de SP terecht komen. Want die hoeven nooit compromissen te sluiten en kunnen altijd overal alles van vinden.