Come On Baby, Light My Fire

Riders on the Storm - HMH, 4 januari 2007

Afgelopen donderdag ben ik onverwachts naar een concert geweest van de band Riders On The Storm. Het is een reïncarnatie van de legendarische rockband The Doors. Reïncarnatie is een goed woord, want donderdag stond de beste The Doors-coverband aller tijden op het podium. Groot verschil met andere coverbands was dat er twee originele leden van de voormalige band in zaten.

Jim Morrison is al 35 jaar dood en drummer John Densmore speelt tegenwoordig liever in jazzbands, maar toetsenist Ray Manzarek en gitarist Robby Krieger gaan sinds 2002 weer de wereld over met de inmiddels bijna 40 jaar oude songs van The Doors. De band wordt compleet gemaakt door voormalig The Cult-zanger Ian Astbury, (qua uiterlijk, houding en klank een exacte kopie van zijn legendarische voorganger), bassist Phil Chen en drummer Ty Dennis (beiden echt GEWELDIG, vooral tijdens Five To One en LA Woman).

Bij opkomst van de band had ik wel iets van, tjemig wat zijn Robby en Ray een stel bejaarden qua uiterlijk en kleding. Niet bepaald rock and roll. Maar na de eerste tonen van opener Roadhouse Blues, was het duidelijk: deze gasten kunnen nog steeds geweldig spelen! Wat een leuk optreden. Alle hits van The Doors kwamen voorbij en de ritmesectie was ongelofelijk strak en opruiend.

Ian Astbury was prima bij stem en deed het uitstekend als Jim Morrison, bijna niet van de echte te onderscheiden. Robby en Ray vochten regelmatig gitaar- en orgelduels uit, waarbij ik Robbie echt de "winnaar" vond. Zijn ‘flamenco gitaar’ ingeleide Spanish Caravan en geweldige solo's in LA Woman en Riders on The Storm waren de hoogtepunten. De band stond als een huis en deed oude tijden herleven.

Het geluid was wel ongelofelijk HARD. Ben toch best wel wat gewend, maar dit was net ff té hard. Het werd gelukkig nergens onzuiver in de geweldige akoestiek van de HMH, maar het had iets zachter gekund. Opvallend was ook het jonge publiek. Vooraf verwachtte ik het publiek zoals bij John Fogerty: 45plussers, die rustig met een biertje staan te luisteren. Niets was minder waar, veel jeugd (pwah wat klink ik opeens oud) en er werd fanatiek gehost voorin. Ook behoorlijk wat biertjes door de lucht, lekker hoor. Prima sfeer in het bijna uitverkochte HMH waar de songs twee uur lang bijna allemaal woord voor woord werden meegezongen.

Het is jammer dat Jim er niet meer is, maar nu blijft hij middels Ian eeuwig jong en energiek. Moet er niet aan denken om een 60-jarige Jim Morrison in dezelfde staat als zijn oude bandleden te zien. Brrrr, maar ja die leven wel :-) En als The Rolling Stones, The Who, Paul McCartney etc op hun leeftijd nog kunnen rocken waarom The Doors dan niet? Helaas, dat zullen we nooit meer
meemaken, maar Riders on The Storm is The Next Best Thing.

Oh ja, wel ERG vervelend was het lange wachten vooraf. Aanvang 20:00 uur en geen voorprogramma stond er op het kaartje. Zoals gebruikelijk waren we op tijd en stonden we rond 19:30 met een drankje redelijk vooraan in de al goed gevulde zaal. Als dan de band pas om 21:20 uur begint, dan heb je het eigenlijk al redelijk gehad. Gelukkig maakt het uitstekende optreden alles meer dan goed.

Setlist: (uit mijn hoofd was dit het ongeveer, maar zal er nog wel een tweetal missen) Roadhouse Blues / Break On Through / Love Me Two Times / When the Music's Over / Alabama Song / Back Door Man / Spanish Caravan / Five to One / People Are Strange / The Changeling / Not to Touch the Earth / Wild Child / Touch Me / LA Woman --encores-- Riders on the Storm / Light My Fire

Rock On......