The Goddess on a Mountain Top

Willem van Kooten schreef op zijn weblog een aardig verhaal over Mariska Veres:

Het komt maar hoogst zelden voor dat je achteraf precies kunt vaststellen waar en wanneer iets begonnen is. Dat geldt wel heel in het bijzonder voor de geschiedenis van de popmuziek, waar meestal sprake is van een loterij met heel veel nieten. Maar dit geldt niet voor de carriere van Mariska Veres, want ik was erbij aanwezig toen ze ontdekt werd voor Shocking Blue. Dat gebeurde op maandagavond 2 september 1968. ’s Maandagsmiddags werd altijd de nieuwe top 40 van die week bekend gemaakt, de top 40 die aan het eind van de week op zaterdagmiddag om 2 uur door Radio Veronica werd uitgezonden. Die maandagmiddag werd bekend dat de Golden Earrings' Dong Dong Diki Digi Dong die week op nummer 1 zou staan, de eerste nummer 1 van de Golden Earrings. Reden voor een feestje, dat overhaast georganiseerd werd die avond in de Vuntushoeve in Oud-Loosdrecht, een bekende dancing in die dagen, recht tegenover Jachthaven van Dijk, waar altijd het Loosdrechts Jazzfestival plaatsvond. Beide uitgaansgelegenheden bestaan helaas allang niet meer. In de Vuntushoeve speelden meestal live-bands. We ontdekten daar eerder al de Shoes. Op de avond van het Golden Earrings-feestje speelden the Bumble Bees in de Vuntushoeve. Happig als we waren op feestjes in die tijd werd het festijn druk bezocht door -uiteraard- de leden van de Golden Earrings en hun crew, maar ook door collega-artisten, disc-jockeys, platenproducers, managers en ook door de manager van Shocking Blue, Cees van Leeuwen, eerder al manager van the Motions, Robbie van Leeuwen's band voor Shocking Blue. Om misverstanden te voorkomen: Robbie en Cees zijn geen familie van elkaar. Wel zijn ze alletwee uit Den Haag afkomstig, toen de nummer 1-muziekstad van Nederland. De Bumble Bees hadden een heel mooi meisje als zangeres, dat nog heel goed kon zingen ook: Mariska Veres, en ze bleek net als bijna iedereen aanwezig die avond ook uit Den Haag afkomstig. Vooral de Jefferson Airplane-nummers die ze zong, maakten diepe indruk. Ook op Cees van Leeuwen.

De manager van Shocking Blue, dat net een eerste tamelijk succesvolle single, Lucy Brown is Back In Town, achter de rug had, had een groot probleem. Z'n zanger, Fred de Wilde, moest binnenkort in militaire dienst, en Robbie en Cees zochten eigenlijk een zangeres als opvolger, iemand in de stijl van Grace Slick, de zangeres van Jefferson Airplane, waar Robbie een gote fan van was. En daar stond ze ineens, bingo! Mariska Veres, a goddess on a mountain top, zoals ze nog geen jaar later zou zingen in Venus, de song die haar en Shocking Blue wereldberoemd zou maken. Ondanks aanvankelijk tegensputteren van Robbie van Leeuwen toen het puntje bij het paaltje kwam, -Shocking Blue met een zangeres, daar moest hij toch wel erg aan wennen- raakte hij al snel als componist zo geinspireerd dat begin december 1968 de eerste Shocking Blue-single met Mariska Veres uitkwam, Send me a Postcard, dat snel gevolgd werd door Long and Lonesome Road. Beide platen bereikten de top 20, beide nummers hadden poprock-, zeg maar Jefferson Airplane-invloeden.

Begin juni 1969 werd in de Soundpush Studio in Blaricum op 1 dag -totale kosten nog geen 1500 gulden- Venus opgenomen. Net als de eerste twee hits, ook op één dag. Robbie van Leeuwen, gitarist/producer/componist, wist precies wat hij wilde, en hij hield bovendien niet van lange studiosessies. Op 21 juni 1969 kwam Venus hier uit, en het werd onmiddellijk een groot succes. Het kwam tot nummer 3 in de top 40, maar -en dat was het meest bijzondere- bijna gelijktijdig stormde Venus naar de eerste plaats in België, zowel aan de Vlaamse als aan de Waalse kant, met enorme verkopen. Ik geloof dat er in de zomer van 1969 meer dan 100.000 singles van Venus in België verkocht werden, terwijl de teller in Nederland op zo’n 40.000 bleef steken. Door dat enorme succes in België wisten we het zeker: dit wordt een hele grote internationale hit. Duitsland volgde vrijwel direct, Frankrijk meteen daarna, en toen was de trein niet meer te stoppen. Shocking Blue en Mariska Veres waren een internationaal fenomeen geworden, met tv-optredens in alle grote popshows van Europa. Intussen werd er hard gewerkt aan de eerste elpee van Shocking Blue, die At Home zou gaan heten, en in het spoor van Venus ook een groot succes werd, ook in heel Europa.

Daar reisde op dat moment een man rond, een Amerikaanse koopman in tandartsbenodigdheden, -spiegeltjes en tangetjes- en ander ongeregeld goed, Hal Charm geheten, die op de een of andere wijze onderweg Venus had gehoord, zich naar Nederland spoedde, zich bij Veronica meldde, in contact kwam met Jan van Veen, die hem verwees naar Pink Elephant/Dureco, toen de platenmaatschappij van Shocking Blue, maar Hal Charm ook opmerkzaam maakte op een ander succes van Nederlandse makelij, Ma Belle Amie van Tee Set. Het resultaat was dat Hal Charm z’n vriend en partner Jerry Ross, tot voor kort producer van Mercury Records en sinds begin 1969 eigenaar van zijn eigen independent label, Colossus Records, naar Nederland ontbood. Op zoek naar meer hoorden ze de eerste single van George Baker, Little Green Bag, en die namen ze ook gelijk maar in licentie. Jerry Ross‘ Colossus Records bracht ze alle drie uit, en het werden alle drie grote hits in de USA in het eerste half jaar van 1970. Met Venus als verreweg de grootste, want dat werd nummer 1 en een millionseller. Daarna was het hek helemaal van de dam. Overal in Noord- en Zuid-Amerika werd Venus nummer 1, en werd de opvolger Mighty Joe ook een grote hit. Toen kwam Australië, en toen kwam Japan, waar het succes werkelijk verbijsterend was.

De grootste hit daar werd Never Marry A Railroad Man, bijna 1,5 miljoen exemplaren, alleen al in Japan, alleen al van dit nummer. Toen ik in 1971 met Shocking Blue op tournee naar Japan ging ontdekten we pas dat de Japanners Never Marry A Railroad Man een beetje gespind hadden, zodat het iets meer uptempo was dan de versie die in Europa uitgebracht was. We wisten van niets, vonden het maar raar, maar de Japanse fans vonden alles spannend dat met Shocking Blue te maken had. En toen hielden we onze mond maar.

Mariska Veres vond het allemaal prachtig. Ze genoot op haar eigen, ingetogen manier. Stond altijd op tijd klaar voor optredens en miste er nooit een. Geen drank, geen drugs voor haar. Een zeer professionele zangeres, die deed wat van haar verwacht werd, en zich daarna op haar kamer terugtrok. Zo is ze altijd gebleven, ook nadat Robbie van Leeuwen zich in 1973 -het reizen moe- uit Shocking Blue terugtrok. Mariska ging door met Shocking Blue, en trad later ook op met haar Shocking Jazz Quintet. En nog later met het zigeunerensemble van Andrei Serban, met de muziek van haar vader, violist en orkestleider Lajos Veres. Daar lagen Mariska’s roots, van die muziek hield ze echt. Ik ben blij dat ik drie jaar geleden haar grootste wens in vervulling heb laten gaan: een cd met zigeunermuziek, Mariska als zangeres met het ensemble Andrei Serban. Nu zou het te laat geweest zijn.

Nederlands grootste popdiva is niet meer. Het gezicht van de Gouden Eeuw van de Nederlandse popmuziek -begin jaren 70- heeft ons voorgoed verlaten.

Hits van Shocking Blue

1968 Lucy Brown Is Back In Town
1968 Send Me a Postcard
1969 Long And Lonesome Road
1969 Venus
1969 Mighty Joe
1969 Scorpio's Dance
1970 Never Marry A Railroad Man
1970 Hello Darkness
1971 Shocking You
1971 Blossom Lady
1971 Out Of Sight Out Of Mind
1972 Inkpot
1972 Rock In The Sea
1972 Eve And The Apple
1973 Let Me Carry Your Bag
1973 Oh Lord