De kaartjes

Vandaag is het traditionele jaarlijkse kerstdiner van ons bedrijf. Altijd een mooie gelegenheid om eens helemaal in het nieuw te gaan. Vorig weekend al een nieuw kostuum aangeschaft plus een nieuw overhemd plus een nieuwe das plus een nieuwe jas. Ik was goed geslaagd, vond ik. De nieuwe kleren had ik nog netjes in de kast laten hangen, en vandaag trek ik ze voor het eerst aan.

Om een uur of vijf maken we ons gereed. Belladonna verwijdert alle kaartjes en labeltjes van mijn overhemd, waar ze eerst nog even een strijkbout overheen haalt. Voor het strikken van de das haal ik het labeltje aan de achterzijde weg. Daarna is het kostuum aan de beurt. Overal zitten van die kaartjes, bij de kontzak en in de binnenzak van de pantalon, aan de revers van het jasje, in de kraag. En allemaal met de schaar -knip!- eraf. Tenslotte trek ik mijn nieuwe jas aan en draai een keer helemaal rond, zodat Belladonna kan controleren of er geen labeltjes meer aanhangen. En dan kunnen we deur uit.

Het diner is in het chique De Witte Raaf in Noordwijk. Om iets voor half zeven parkeer ik de auto vlak voor de deur. Bij het uitstappen valt mijn oog op de binnenkant van de linkermouw van mijn jas. Wat zie ik daar? Daar zit nog het prijskaartje! Wat een geluk dat ik nu zie, en dat ik het er nog af kan halen voordat ik naar binnen stap. Met een stevige ruk is het kaartje eraf en opgelucht stap ik naar binnen. Ik geef mijn jas af bij de garderobe en stap naar binnen, waar het al gezellig druk is. Hallo-hallo, kus-kus-kus, handje hier, knipoog daar, leuk om iedereen weer eens te zien. Ik loop al een tijdje rond en heb al veel mensen gesproken, wanneer ik plotseling zie dat ook aan de linkermouw van het jasje van mijn kostuum nog het prijskaartje zit! En dat terwijl ik juist met drie leuke vrouwen sta te praten. Tot groot vermaak van deze dames ruk ik met een forse handbeweging het kaartje er vanaf.

Moet ik me nu generen, of is het wel cool om te koketteren met mijn onhandigheid?