IJsbeer

Earth (2007)

Genoten van de BBC-documentairefilm Earth. Bioscoopfilm samengesteld uit beelden van de tiendelige tv-documentaireserie Planet Earth. En wat voor beelden! Heel mooi. En aangrijpend. De film stelt de rol van zonlicht en zoet water centraal. We reizen van de noordpool naar de zuidpool, en onderweg komen we allerlei bijzondere dingen in onze natuur tegen.

De film begint met een ijsbeer. Een ijsbeer die het moeilijk heeft omdat er steeds minder ijs is. En geen ijs betekent voor een ijsbeer dat hij niet op zeehonden kan jagen. En niet jagen betekent niet eten. Dramatisch.

Onderweg naar de zuidpool komen we langs kariboes die en masse met een noodgang over de Siberische toendra sjezen, bij een van de laatste nog in het wild levende armoertijgers, bij Mongoolse jufferkranen die voor hun wintertrek de toppen van de Himalaya moeten oversteken (spoiler: het lukt ze!), bij het bijna buitenaardse baltsgedrag van paradijsvogels van Nieuw-Guinea, bij Afrikaanse olifanten op zoek naar water in de Okawanga-delta, en we maken een lange tocht met moeder en kind bultrug naar krill in de buurt van de Antarctica.

En tenslotte gaan we weer terug naar de ijsberen. En hun toenemende gebrek aan pakijs. Voor de ijsberen betekent dit dat ze jaarlijks steeds langer zonder eten zitten. De dieren leven namelijk vooral van zeehonden, die ze alleen kunnen bejagen vanaf het pakijs. Bij gebrek aan ijs blijven ze in de zomer aan land, waar niets voor ze te eten is. Het is werkelijk hartverscheurend om in de film te zien hoe een uitgehongerde ijsbeer vruchteloos probeert om een walrus uit een walrussenkolonie te verschalken. De ijsbeer krijgt ze uitgemeten van de kolossen. Uiteindelijk berust de gewonde ijsbeer in zijn lot; hij gaat liggen om te sterven van de honger. En zie het dan maar eens droog te houden.

Deze zomer kan de noordpool voor het eerst geheel ijsvrij zijn. Dat is een drama voor de ijsbeer. Global Warming is een natuurramp van de eerste orde. Dat maakt deze zeer aangrijpende film buitengewoon duidelijk.