Love will Tear us Apart

Control

Control - Anton Corbijn (2007)

Control is een biopic, een film over het leven van een bekend persoon. In dit geval over de laatste periode van het korte leven van de Engelse zanger Ian Curtis (1956-1980), de zanger van eerst Warsaw, later Joy Division. Gemaakt door Anton Corbijn, de man die als fotograaf Curtis' laatste levensjaren van heel dichtbij meemaakte. Gefilmd in zwart-wit. Grijs, grauw, helemaal het Engeland van het einde van de jaren zeventig. Helemaal Curtis, helemaal Corbijn.

De hoofdrol wordt gespeeld door Sam Riley. En als ik zeg hoofdrol, dan bedoel ik hoofdrol: de hele film draait alleen om hem, in alle scenes van de film doet-ie mee. Alleen niet in de allerlaatste scene, maar dan is-tie al dood.

Geen vrolijke film, we zien Curtis twee uur lang met een glazige uitdrukking op zijn gezicht. Alsof-tie zeven jaar lang last heeft van constipatie. Nou was Curtis ook bepaald geen vrolijk type: hij blijkt een zwaarmoedige epilepticus, gekweld door allerlei innerlijke twijfels. Goed gespeeld door Riley.

Hoogtepunten van de film zijn de shots van de optredens van Joy Division. Natuurlijk zijn het acteurs die we zien, maar die acteurs spelen en zingen het wel allemaal zelf.

Het verhaal van Ian Curtis zelf blijft een beetje vlak. Hij is zeer jong getrouwd met Debbie, heeft een kindje, en wordt verliefd op de Belgische Annik. Dat wordt hem, aan de vooravond van het vertrek met de band naar Amerika, allemaal te veel en hij verhangt zich. Met Iggy Pop's The Idiot op de draaitafel.

Qua muziek, vanuit het oogpunt van de popgeschiedenis een onderhoudende film. Maar wanneer je niets met de muziek van Joy Division of meer in het algemeen de muziek van die tijd (David Bowie, Iggy Pop, Sex Pistols, Buzzcocks, Kraftwerk, Roxy Music) hebt, dan zal de film snel vervelen.

Control

Leuk om ergens halverwege de film de Haagse band Supersister (She was Naked) te horen, achter een scene bij een verjaarspartijtje of zo.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen