Stationsmus

In het enorme treinstation Roissypole bij terminal 3 van luchthaven Charles de Gaulle bij Parijs wonen tientallen mussen. Het station is zo'n honderd meter lang, dertig meter breed en een meter of tien, vijftien hoog. Een betonnen plafond, met daarboven glazen koepelvormige bollen. Die mussen kunnen er niet uit. Het station staat er al een aantal jaren, en ik denk dat veel van die mussen al heel lang binnen zijn. Sterker nog, ik denk dat hele generaties mussen hun hele leven lang al in dat station zijn. Dat station, dat is hun wereld. Ze zijn nog nooit buiten geweest, ze weten niet hoe wind voelt, hoe een boom eruit ziet, niets.

Ze scharrelen hun kostje bij elkaar rond de broodjestent. De vogeltjes hebben hun nesten hoog in de betonnen nok van het stationsgebouw. En ze hebben elkaar. Hoe ze aan drinken komen, daar ben ik nog niet achter.

Ze zijn niet bang van mensen, ze zijn absoluut niet schuw. Ze eten de kruimeltjes stokbrood uit mijn hand. Wel schattig natuurlijk, maar op de een of andere manier vind ik het toch geen prettig idee. Zo vrij als een vogeltje, zeggen we wel eens. Dat geldt niet voor deze stationsmussen.