Mannen op de maan
"From now on we live in a world where man has walked on the Moon." Het was maandagmorgen 21 juli 1969 en ik zat in onze tuin achter het huis in een Hillegomse straat. De buurman stak zijn hoofd over de heg en vroeg aan mijn pa of hij het die nacht op tv gezien had, de landing op de maan. Die buurman fluisterde; dat was natuurlijk omdat hij van nogal christelijke huize was en op die voorafgaande zondagavond eigenlijk helemaal geen tv mocht kijken van zijn geloof. Maar hij had het stiekem wel gedaan.
Ik had het niet gezien. Wie plant zoiets nou midden in de nacht! En bovendien, wat was er nou zo bijzonder aan? De Amerikanen en de Russen waren al mijn hele leven bezig met ruimtereizen, zo lang als ik me kon herinneren waren er al raketten de ruimte ingestuurd. Ik kende alle namen van alle astronauten en kosmonauten, inclusief de data en namen van hun missies uit mijn hoofd. Ik had plakboeken vol met foto's. Dit was dan weliswaar de eerste keer dat er mannen op de maan stonden, maar er zouden er heus nog wel meer volgen. En plaatjes kijken en boeken lezen was veel spannender dan tv kijken. Die tv-uitzendingen waren namelijk in één woord vreselijk! Wat duurde dat allemaal lang! Die Amerikanen vonden kijken naar een schaatswedstrijd over 10 kilometer saai? Nou, dan moest je eens kijken naar een Apollo-uitzending! Er gebeurde gewoon urenlang helemaal niks. Volgens mij is de uitdrukking "kijken naar gras dat groeit" in juli 1969 ontstaan.
Die eerste live-beelden vanaf het oppervlak van de maan zijn door naar schatting 800 miljoen mensen bekeken. Dat is veel. Maar wanneer je je bedenkt dat onlangs de memorial van Michael Jackson door meer dan twee miljard mensen live is gezien, dan heb je het perspectief ongeveer te pakken.
Even voor de goede orde: die eerste stap van een man op de maan was dus op maandag 21 juli 1969. Niet op de twintigste, zoals de Amerikanen ons willen doen geloven. "That's one small step for man, one giant leap for mankind", waren natuurlijk Neil Armstrong's woorden, die hij uitsprak op 21.7.1969 om 02:39 UTC.
Maar Neil was natuurlijk niet de eerste. Die eerste was namelijk Kuifje! In de boekenkast op mijn kamer had ik dat al bijna stukgelezen stripboek. Daarin stond het hele verhaal al. Spannender, in een veel hoger tempo, in mooiere kleuren.
En, om het nog eens in een iets ander perspectief te plaatsen: op die voorafgaande zondag had Eddy Merckx zijn eerste Tour de France winnend afgesloten. In de jaren daarna zou hij nog vier keer de Tour winnen. Het gekke is: dat Eddy Merckx vijf maal de Tour heeft gewonnen, dat weet -bijna- iedereen. Uit het hoofd. Maar om uit te zoeken wat het aantal geslaagde Apollo-missies naar de maan is geweest, daar heb je toch echt wikipedia voor nodig (het waren er zes).
En om de parallel met het wielrennen nog even door te trekken. Tim Krabbé schreef in De renner "Er is geen slechtere manier om een wielerkoers te volgen dan door daaraan deel te nemen." Evenzogoed geldt: "Er is geen slechtere manier om een maanreis te volgen dan door door ernaar te kijken op tv." Zo'n reis maak je het beste in je fantasie, in je dromen.
Reacties
Volgens jou hadden ze dus beter tóch Stanley Kubrick moeten vragen de landing in scene te zetten!
En of onze ouders het live hebben meegemaakt? Ik weet het niet meer. Dat zullen we pa moeten vragen. Voor katholieken golden overigens niet van die strenge zondagsrustregels.
Trouwens, ik vond het wel leuk om te lezen dat de krant van het Vaticaan, de Osservatore Romano, dezelfde overpeinzing had als ik bij het terugdenken aan die eerste maanwandeling.