PURPER 100 in Carré
Vier heren in rokkostuum, close-harmony zingend rond een piano. En tussendoor een sketchje doen. Dat is het beeld dat we hebben van de theatergroep Purper. Al meer dan vijfentwintig jaar trekt Purper met dergelijke shows door het land. Dat doen ze zelfs al zo lang dat ze ergens onderweg de tel zijn kwijtgeraakt. Vandaar de titel van dit programmma, die suggereert dat het al het 100e programma zou zijn. Nu zijn de heren al wel op leeftijd, maar zo erg is het nog niet. "Op leeftijd" is echter wel het thema van de voorstelling. Dat geldt voor het publiek (typisch "Max", zullen we maar zeggen), maar ook voor het gebodene. De theatertournee van dit jaar wordt geafficheerd als een jubileumtournee, en het programma is voor een groot deel samengesteld uit liedjes en sketches uit eerdere programma's. Een soort "Best of Purper" dus. Ik heb al wel eens eerder een show van ze bijgewoond, en ik ken ze natuurlijk van de tv, maar gelukkig zit er voor mij voldoende onbekend materiaal tussen. Zodat ik me kon laten verrassen.
Ze moeten het niet hebben van de decors: slechts twee rode gordijnen aan weerskanten, verder is het grote podium leeg. Er staat alleen een grote vleugel. Qua attributen hebben de mannen ook niet veel bij zich: twee looprekken en een rollator, meer niet. Of je zou Anneke Grönloh een attribuut moeten noemen. In een aantal nummers doet ze enthousiast mee, maar meer als rariteit dan als volwaardig lid van de groep.
Keurige humor, af en toe een klein beetje ondeugend, gebracht door keurige mannen. Ze voelen zich allemaal overduidelijk in hun element in het theater. Niks verrassends: beproefde formule, met vakmanschap gebracht.
Het gastoptreden van Angela Groothuizen en Karin Bloemen was hilarisch. Zoetgevooisd en met stalen gezichten zongen ze ingetogen het scabreuze "Everybody's Fucking But Me". Purper sloot het gedeelte voor de pauze in stijl af met hun beroemde a capella-pierementversie van "Aan de Amsterdamse grachten".
Het tweede gedeelte van hetzelfde laken een pak. Een lied, een sketch, Raggel Hazes wordt op de korrel genomen. Adèle Bloemendaal doet onder ovationeel applaus een gastoptreden. Ze zingt vanuit haar rolstoel een intiem lied. Purper krijgt na afloop de handen op elkaar elkaar. Hoogtepunt voor mij is de toegift, een buitengewoon geslaagde close-harmony-uitvoering van "Moe nie weggaan nie", Brel's "Ne me quitte pas" in het Afrikaans.
Leuke avond gehad. Onderhoudend pretentieloos amusement, gebracht door vaklui die koketteren met hun leeftijd.
Reacties