We Got A Hit?
The Who - Endless Wire
The Who is al jaren één van mijn favoriete bands, maar is ook een band die ondanks al hun succes nooit de legendarische status van The Beatles, Led Zeppelin of The Rolling Stones heeft gekregen. Onterecht, maar wel begrijpelijk. Na 1975 werd de band op plaat steeds minder succesvol. Hitsingles bleven uit (You Better, You Bet uit 1981 was de laatste hit). Maar de mannen toerden wel zeer succesvol voor gigantische aantallen mensen. The Who is de ultieme live-band, maar teerde na 1975 vooral op de oude successen van Tommy ('69), Who's Next ('71) en Quadrophenia ('73). De dood van drummer Keith Moon ('78), diverse drank- en drugsverslavingen van de overige bandleden en twee middelmatige albums, Face Dances ('81) en It's Hard ('82), zorgden in 1982 ervoor dat The Who met een Farewell Tour ermee stopte.
In de jaren 80 lieten de bandleden solo van zich horen, maar nooit zo succesvol als The Who. Een eenmalig optreden op Live Aid ('85) daargelaten was The Who ook daadwerkelijk gestopt. Geldproblemen van bassist John Enthwistle zorgden ervoor in 1989 dat The Who toch weer ging toeren. Men haalde Tommy weer uit de doeken en compleet met blazersectie, achtergrondzangers en een enorme backing band werden de oude successen weer herhaald. Pete Townshend speelde bijna alleen maar akoestisch wegens een gehoorbeschadiging na jaren toeren. In de jaren 90 kwam de band af en toe bij elkaar voor enkele succesvolle en lucratieve toers in voornamelijk Amerika. In 2000 draaide de band op volle toeren. De backing band met Zak Starkey (drums), John "Rabbit" Bundrick (toetsen) en Simon Townshend (guitar & backing vocals) stond als een huis en The Who rockte enorm. (Zie de dvd-registratie uit 2000 The Who - Live at the Royal Albert Hall).
De band draaide zo goed dat er ook weer werd gesproken over een nieuw album. Vooral Roger Daltrey wilde de vieze nasmaak van het laatste studioalbum It's Hard ('82) wegspoelen. In 2002 werden de eerste plannen gemaakt voor een nieuwe toer en album, maar het noodlot sloeg toe. Aan de vooravond van de Amerikaanse tournee werd bassist John Entwistle getroffen door een hartaanval. Hij werd dood gevonden in een hotelkamer in Las Vegas. Overmatig roken, cocainegebruik en een slechte gezondheid zorgden voor het einde van The Ox. The Who ging verder met sessiemuzikant Pino Palladino als vervanger.
Na 24 jaar wachten verschijnt in 2006 dan eindelijk een nieuw album, Endless Wire. Tevens is The Who deze zomer begonnen aan de eerste wereldtournee. Momenteel spelen ze voor uitverkochte zalen in Amerika met een setlist van oude hits en zes tot acht nieuwe songs van het nieuwe album.
Endless Wire heb ik van het weekend aangeschaft in een limited edition uitgave. Hier staan extended versions van twee songs op, met als extra een live-dvd van juli 2006 met I Can't Explain, Behind Blue Eyes, Mike Post Theme (new song), Baba O'Riley en Won't Get Fooled Again. Maar hoe is het album?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel een aantal luistersessies nodig had om volop te genieten van de nieuwe songs. Belangrijkste daarvoor was dat ik de karakteristieke live sound van The Who moest loslaten. The Who live is één brok power, zelfs de "rustige" liedjes exploderen. Tja, dan is dit album wel even wennen. Het is een zeer afwisselend album, verdeeld in twee secties: Endless Wire en Wire & Glass (A Mini Opera). De songs klinken als The Who, maar ook erg als het solowerk van Pete Townshend. Veel akoestisch werk, met als uitschieters: A Man In A Purple Dress, God Speaks of Marty Robbins, Endless Wire en de afsluiter Tea & Theatre. Maar ik moet bekennen ik hou meer van het gierende Fendergeluid van Pete Townshend. Gelukkig staan die songs er ook op. Het album start met Fragments (intro lijkt veel op Baba O' Riley en Emenince Front) en is gelijk een hoogtepunt van het album. Ook Mike Post theme, Black Widows Eyes, It's Not Enough en Mirror Door zijn geweldige en op en top Who songs. Ook de wisselwerking op zang tussen Daltrey en Townshend werkt geweldig. Vooral deze songs zullen live nog beter uit de verf gaan komen.
Het heeft een aantal luisterbeurten nodig gehad, maar uiteindelijk ben ik helemaal weg van dit album. Absoluut het beste album sinds The Who By Numbers ('75). Kan niet wachten om ze eindelijk een keer live te zien: verwachting Europa 2007. Wat ik wel erg jammer vind is dat de songs van de mini opera Wire and Glass niet uitgewerkt zijn tot volledige songs. De meeste van deze nummers duren niet langer dan 1.30 min. Sound Round is op en top een knaller, een song die het verdient om 3.30 min te duren - wat een power!
Anyway, The Who zijn terug met een zeer krachtig album dat het wachten absoluut waard was. Kopen dus. Voor meer informatie check: www.petetownshend.com.
Tracklisting:
Fragments / A Man in Purple Dress / Mike Post Theme / In The Ether / Black Widow's Eyes / Two Thousand Years / God Speaks of Marty Robbins / It's Not Enough / You Stand By Me / Sound Round / Pick Up The Piece / Unholy Trinity / Trilby's Piano / Endless Wire / Fragments of Fragments / We Got A Hit / They Make My Dreams Come True / Mirror Door / Tea & Theatre.
Long Live Rock...........
Reacties