De Hel, de Das en de Vage Hond

Parijs - Roubaix

Deze wedstrijd wordt de Hel van het Noorden genoemd. Omdat het zo'n ontzettend zware koers is. Geen wedstrijd voor krabbelaars en koekenbakkers, nee het zijn alleen de allersterksten die hier een kans maken. Valpartijen, lekke banden, kromme wielen, wanneer je wilt winnen zul je niet alleen van je tegenstanders moeten winnen, maar ook van al deze tegenslagen.

Bernard Hinault

Hinault, bijgenaamd De Das (le blaireau), hield niet van Parijs-Roubaix; hij vond het weinig met wielrennen te maken hebben. ("Paris-Roubaix est une connerie"). Hij vond het meer een soort circus, een wedstrijd voor acrobaten. Eigenzinnig als hij was deed hij dus ook nooit mee. Dat kwam hem, zeker in Frankrijk, op nogal wat kritiek te staan. Lange tijd weerstond hij die kritiek. Tot hij in 1981 besloot om die critici voor eens en voor altijd de mond te snoeren: hij deed mee. En Hinault was zo iemand die wanneer hij meedeed, dan deed-ie mee om te winnen. Hij reed als altijd aanvallend. In de finale kwam hij vooruit te zitten met de twee grootste Parijs-Roubaix-kanjers van die tijd: Roger de Vlaeminck en Francesco Moser. Allebei meerdere malen winnaars. En Hinault gaf beiden fietsles op het Vélodrome. Na deze gewonnen race maakte hij een spreekwoordelijke lange neus naar alles en iedereen. Hij verscheen nooit meer aan de start.

Frédéric Guesdon

De erelijst van Parijs-Roubaix bevat bijna uitsluitend grote namen. Maar zoals ook bij andere grote koersen zijn er ook verrassende winnaars geweest. Gaan we bijvoorbeeld terug naar 1997. Het is mooi weer, waardoor de koers niet zo selectief is geweest als anders. In de finale zit er een groep van negen man vooruit. De favorieten zitten erbij: Johan Museeuw, Rolf Sörensen, Jo Planckaert, Rolf Aldag. De tv doet verslag. We gaan er echt voor zitten wanneer de mannen de wielerbaan van Roubaix naderen. Veertienjarige zoon Dan komt op dat moment de kamer binnen, beoordeelt de situatie als een kenner en zegt "dan zul je zien dat de een of andere vage hond wint." Ik geef een kort wielercollege waarin ik betoog dat zoiets nooit gebeurt bij een wedstrijd als deze. En even later wint Frédéric Guesdon de sprint. Frédéric wie? Nooit van gehoord. Hoe kan dat nou? Daar sta je dan als wielerkenner / opvoeder. Guesdon rijdt nog steeds, (nog altijd voor dezelfde ploeg, La Française des Jeux) meestal anoniem en doorgaans in de achterhoede finishend. Maar in Paris-Roubaix rijdt hij altijd goed. Onlangs won hij nog één keer een grote koers, Parijs-Tours. Maar de bijnaam ""vage hond" draagt hij bij ons nog steeds.

André Mahé

Nog veel verder terug in de geschiedenis vinden we het merkwaardige verhaal over de 1949-editie. In de boeken staan er in de uitslag van dat jaar twee winnaars: André Mahé en Serse Coppi, jawel, de broer van. Op wikipedia trof ik het verhaal als volgt aan:

The story of the 1949 Paris-Roubaix
The result of the 1949 Paris-Roubaix took several months and two international conferences to sort out. André Mahé was first across the line, but his win was challenged on the grounds that he took the wrong course. Mahé was in a break of three riders that reached the Roubaix velodrome in the lead, but was misdirected by officials. Mahé, Jacques Moujica and Frans Leenen were desperate to get inside the stadium and cross the finish line before the next riders arrived. Moujica damaged his bike in the process, but Mahé and Leenen got into the stadium by a back door. They scrambled down through the seats and launched themselves onto the track to sprint for the line. André Mahé was first and was awarded the race. Or so it seemed. Mahé acknowledged the crowds, took the bouquet, did a lap of honour and then headed to clean himself up at the track's showers. A few minutes later the bunch arrived using the correct route and Serse Coppi, brother of the more famous Fausto, won the sprint for, what was assumed to be, the minor placings. When the Coppi brothers heard about Mahé's unconventional approach to the finish they protested, demanding that he be disqualified or demoted and that Serse be named as the winner. The judges changed their minds and awarded Coppi the race. So then Mahé's people protested. Five days later the French federation confirmed André Mahé as the winner. The Italian federation then protested to the Union Cycliste Internationale and the dispute became international. The UCI's response (in August 1949) was to declare the race null - no winner. However, they agreed to review their decision at a conference in November of that year. In November the Belgian federation sided with the Italians. After much internal politicking a compromise was reached. The final outcome - to reinstate the race and declare André Mahé and Serse Coppi as joint winners was not popular with either side. The race was Serse Coppi's only classic win. In a 2007 interview, André Mahé still maintained that he should have been awarded the race. He said of Fausto Coppi: "Coppi wanted his brother to have a big victory. He was a great champion, Coppi, but to do what he did - to protest like that to get a victory for his brother - that wasn't dignified for a champion. That was beneath him."

De favorieten

Het rijtje namen met favorieten voor dit jaar ziet er weer mooi uit. Boonen, Cancellara, Van Petegem, Hoste, Ballan, O'Grady. De mannen die goed reden in de Ronde van Vlaanderen zijn doorgaans ook goed in Parijs-Roubaix. Al komt het niet al te vaak voor dat beide koersen dezelfde winnaar krijgen. Ballan kan de tiende renner worden die het lukt om in hetzelfde jaar de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix te winnen. Peter van Petegem realiseerde deze dubbel in 2003. Boonen in 2005. Ondanks zijn teleurstellende uitslag vorige week, houd ik het weer op Tom Boonen.