De spelleiding

Liz en ik kijken samen voetbal op tv. PSV-Twente. Liz wil het helemaal begrijpen. "Van welk land zijn die blauwen?" En "Bij wie hoort die zwarte?". Ze bedoelt de scheidsrechter, denk ik. "Dat is de scheidsrechter. Die is de baas op het veld", leg ik uit, "Hij heeft een fluit en soms fluit hij daarop". Er gaat haar een lichtje op: "Ja, dat weet ik! Dan moet je bij hem komen en dan krijg je een gele kaart of een rode kaart. En als je ze allebei hebt, dan hoef je niet meer mee te doen." Daar komt het eigenlijk wel zo'n beetje op neer, realiseer ik me.

"En die andere zwarte?", vraagt ze. "Dat is de grensrechter. Die heeft geen fluit, maar een vlag." Het is even stil, dit moet even geprocessed worden. Na een tijdje komt de logische volgende vraag:"Wat gebeurt er als hij met zijn vlag zwaait?" "Dan fluit de scheidsrechter", antwoord ik. Dat blijkt een duidelijk antwoord. En dan zul je zien dat er in de rest van de wedstrijd geen enkele keer een speler voor buitenspel wordt teruggevlagd en -gefloten. Jammer.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

kersen keren

“Als het dit pinksterweekend inderdaad mooi weer wordt, dan kunnen we heel binnenkort weer kersen keren in de Betuwe”. Met een mysterieuze glimlach nodigt de man tegenover mij me uit om te reageren op deze indringende mededeling. Kersen keren? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Ik krijg het gevoel dat ik in de maling word genomen. Maar aan de andere kant, ik ken de man als een serieuze manager, en hij komt tenslotte uit de Betuwe dus hij zal het beter weten dan ik. “Vroeger als jonge jongen deed ik dat veel. Je moet weten, die kersen hangen aan de boom en hebben de zon nodig om mooi rood te worden. Als je ze niet steeds omdraait, dan worden ze maar aan één kant rood en blijft de andere kant groen. Dat kan niet natuurlijk”. Ik probeer het me voor te stellen: ik ga op een trapje onder de boom staan en reik tot hoog boven mijn hoofd om een jonge kers om te draaien, heel voorzichtig zodat het steeltje niet afbreekt – en tsjak, daar sta ik met een klein kersje in mijn hand. Ik voel dat ik e
Meer lezen

5th Dimension Television

5:00 The White Hole Vandaag: I Can See For Miles (z/w). Documentaire uit 1990 van Germaine Davis. Na een ernstig auto-ongeluk werd bij de blanke peuter Budd Hilky uit Cincinnati het hoornvlies van de overleden jazztrompettist en oogdonor Miles Davis ingebracht. De kleine Budd was jarenlang niet voor de etalages van muziekwinkels weg te slaan. Zie ook: Het kon niet en toch gebeurde het .
Meer lezen

De mate van rampzaligheid

De onvolprezen Battus heeft dertig jaar geleden de aanzet gegeven tot wat hij noemde De Encyclopedie . Daarin beschrijft hij het hele leven en hele wereld. Jammergenoeg nog slechts in tweeënvijftig trefwoorden, maar dat mag de pret niet drukken. Deze encyclopedie is voorwaar geen gemeengoed bij het grote publiek geworden. Dat is jammer. Ik wil bij deze een poging doen om u als lezer deelgenoot te maken van enkele van Battus' unieke analyses van het leven en de wereld. Ik zal dat doen door van tijd tot tijd de beschrijving van een trefwoord, een entry zoals we dat zouden kunnen noemen, hier te publiceren. Met dank aan Battus natuurlijk. Ramp , hoe erg wij een ramp vinden, hangt af van het aantal slachtoffers dat erbij is te betreuren (dit aantal zal ik verder met N aanduiden), het aantal kilometers dat ons scheidt van de plaats van de ramp (die afstand zal ik verder A noemen), en het aantal jaren dat tussen ons en de ramp ligt (dit tijdsverschil geef ik voortaan door T aan). Ik
Meer lezen