De workshop

Vanmiddag heb ik deelgenomen aan een workshop "De Column". Interessant en leuk. Enthousiaste en vakkundige trainer - grote groep deelnemers, meer dan twintig. Aan het slot moesten we allemaal in twintig minuten een stukje schrijven, over de grootste blunder die we ooit gemaakt hadden. Dat viel niet mee. Dit was mijn product:

Van nature ben ik een nerveus type. Vooral wanneer ik in gezelschap van vreemden ben, voel ik mij niet op mijn gemak. Ik ben zo'n twijfelaar. Zo één van: zit mijn haar niet gek? zit mijn das wel recht? staat mijn gulp niet open? Op een vrijdagmorgen in mei begeef ik mij op weg naar Den Haag. Ik heb een interview voor een nieuwe baan. Dit wordt zo'n moment waarop het er echt op aan komt. In de spiegel van het toilet controleer ik mijn verschijning. Alles ziet er goed uit. Ik ben er klaar voor. Het gesprek verloopt vlotjes. Ik heb koffie, maar vanuit het oogpunt van risicomijding laat ik het kopje ongemoeid. Ik frutsel niet aan mijn hoofd of aan mijn kleren. Ik ben volledig in control. En dan ronden we het gesprek af. En jawel hoor: ik ben aangenomen! Opgelucht pak ik het kopje koffie en breng het naar mijn mond. En met een sierlijke handbeweging gooi ik de inhoud over mijn kostuum: de druppels druipen van mijn das.

In groepjes van vier besproken. Daarna per groepje één gekozen om in de grote groep voor te lezen. In mijn groepje viel de keuze op een ander stukje. Er was een prijs voor de beste slotzin: een grote reep Zwitserse chocola. De prijs ging naar ene Ben, voor de slotzin van zijn column: "Ik heb Frits nooit meer gezien". Dan vond ik die van mij toch beter. Eens te meer een bevestiging van wat ik altijd al zeg: jury-sporten zijn niets voor mij.