Het debuut
David Bowie - David Bowie (1967)
Op 1 juni 1967 kwam niet alleen Sgt. Pepper's van de Beatles uit. Op diezelfde dag lag ook de debuutelpee van David Bowie in de schappen van de platenwinkels.
Zijn contract met het Pye-label was door die maatschappij beëindigd, nadat de drie singles (Can't Help Thinking About Me, Do Anything You Say, I Dig Everything) die hij onder dat contract had uitgebracht alledrie waren geflopt. Pye was teleurgesteld in het gebrek aan succes, Bowie was ontevreden over de promotie, dus gingen ze uit elkaar.
In het najaar van 1966 sloot hij een nieuwe overeenkomst met Decca. Die maatschappij had plannen voor een nieuw label, Deram. Het strategische Deram-plan richtte zich op de elpeemarkt en speelde met name in op de opkomende interesse voor hi-fi-geluidskwaliteit. Stereo-geluid dus. Hoewel Bowie nog geen enkele single in de hitlijsten had gehad, mocht hij toch een elpee maken. Zeer opmerkelijk voor die tijd.
Met enkele vrienden en voor de rest onbekend gebleven studiomuzikanten ging Bowie in november de studio in en nam daar in een aantal sessies een serie zelf geschreven nieuwe liedjes op. Eind februari 1967 waren de opnamen af.
En op 1 juni kwam de elpee dus uit. De recensies waren zeer positief. "A remarkable, creative debut album by a 19-year-old Londoner", "all very refreshing", "a very promising talent". Desondanks was het album geen succes.
Tracklist: Uncle Arthur / Sell me a Coat / Rubber Band / Love You Till Tuesday / There is a Happy Land / We are Hungry Men / When I Live my Dream / Little Bombardier / Silly Boy Blue / Come and Buy my Toys / Join the Gang / She's Got Medals / Maid of Bond Street / Please Mr. Gravedigger
Het album is een curieuze verzameling liedjes. Uncle Arthur, Rubber Band en Little Bombardier laten ons een David Bowie horen zoals we die daarna nooit meer hebben gehoord. In een soort dertiger jarenstijl, begeleid door blazers en trommels. Love You Till Tuesday is een poppy liedje, zoals Cat Stevens' Matthew and Son en Herman's Hermits No Milk Today. Verder veel wat je zou kunnen noemen "luisterliedjes"; het gaat vooral om de teksten. Verwacht geen gitaarsolo's, spectaculair drumwerk, of expressieve zangpartijen. Als ik het al ergens mee zou moeten vergelijken, dan kom ik in de buurt van bijvoorbeeld de liedjes zoals Ramses Shaffy die in die tijd in Nederland zong.
Het talent van Bowie als liedjesschrijver is onmiskenbaar. Maar op dit album horen we vooral iemand die nog heel erg op zoek is naar een eigen stijl, een eigen geluid.
Hoogtepunten: Silly Boy Blue (over de Dalai Lama), When I Live my Dream (een expressief theatraal liefdeslied), Love You Till Tuesday (vrolijk, humor) en Maid of Bond Street (ingetogen, over de harde jeugdsubcultuur in het Londen van de jaren zestig).
Love You Till Tuesday kwam op single uit, maar werd geen hit. Het zou nog meer dan twee jaar duren voordat de carrière van Bowie goed op gang zou komen.
Reacties